از خيانتهاي بزرگ بني اميه و قبل از آنها زمامداران قبلي اين بود كه نقل حديث را منع كرده بودند و اين شيطنت بزرگي بحساب مي آمد، آري آنها حديث را منع كردند ولي نه هر حديثي را بلكه فقط حديثي كه در شان اهلبيت و در اثبات حقانيت آنها بود.

اگر احاديث پيامبر در مورد طهارت و نجاست، و يا در مورد اوراد و اذكار بود بي شك آن را منع نمي كردند، و خودشان از اينگونه احاديث هم زياد پيدا كردند و هم زياد نقل نمودند. زيرا بگفته ي عوام آنگونه مباحث به اسب و گاو بني اميه و يا شيخين صدمه نمي رساند و مهم احاديثي بودند كه شانيت اهلبيت را بالا مي بردند.

آنروز كه عمر عبارت حسبنا كتاب الله را مطرح كرد (كتاب خدا ما را كافي است و ديگر نيازي به حديث نداريم) خود مي دانست سخن عوامانه اي است زيرا خود آنها تبيين قرآن را از طريق سنت مي دانستند، يعني قول و فعل و تقرير. ولي ادعاي شان سخني عوام پسند و از نظر سياسي بسيار مهم بود.