مشكل مهم اين بود كه در منابر و در خطبه ها اين سخنان را به گوش مردم مي خواندند و در سايه القاآت و تلقين ها آنان را به اين سوي مي كشاندند آنها به صراحت به مردم مي گفتند اگر زمامدار اسلامي گناهي مرتكب شود و يا انحرافي در خطش پديدار گردد، اين امر سبب بركناري او از حكومت نمي شود. شيخ عمر نسفي در تبيين چنان مرامي مي نويسد.

اگر زمامدار اسلامي مرتكب فسق و عصيان و ستم شود باعث بركناري او از سمت حكومت نمي شود زيرا بعد از خلفاي راشدين حكام و زمامداران اسلامي مرتكب همه گونه فسق و فجور و ظلم و بيداد مي شدند و با اينحال فقهاي معاصر از آنها اطاعت


مي كردند. [1] .

بسياري از كساني كه به اتهامي چون شيعه بودن دستگير مي شدند و نزد حاكم مي آمدند نخست از آنها درباره اعتقادات شان سوال مي شد و اگر مطالبي خلاف عقيده رسمي و رايج از آنها مي شنيدند بر كشتن آنها اقدام مي كردند و نمونه هائي از اين امر در دوران حكومت زياد بن ابيه و پسرش و بعدها در عصر حجاج و ديگران زياد بچشم مي خورد و در سايه چنين خط فكري مسلم بن عقيل، سعيد بن جبير، و حتي قنبر و... به شهادت رسيدند و ديگر افراد جامعه به علت جو ارعاب و اختناق حق اظهار نظر نداشتند.