موضع بني اميه در قبال شيعيان موضع محروم كردن بود. معاويه سردسته ي مخالفان علي به پيروانش دستور داده بود:

- اسم دوستان علي را از دفتر بيت المال حذف كنند.

- مقرري آنها را از محل سهام مختلف نپردازند.

- هر كس كه به دوستي علي متهم است او را شكنجه كنند، خانه اش را ويران نمايند.

- شهادت آنها را در دادگاه نپذيرند.

- و كار به جائي رسيد كه شيعه همه گاه سايه مرگ را بر سر خود احساس مي كرد. [1] .

- شيعيان در معرض تهمتها و قتلها و غارتها بودند. حميت مردم عادي حاضر نبودند آنها را به سر كار و مزرعه خود ببرند زيرا ترس از آن داشتند كه به طرفداري از تشيع متهم شوند. و دستگاه زمامدار به گونه اي بود كه بهر كس بدگمان مي شد او را مي كشت. و اصولا موقعيت به صورتي بود كه اگر مي خواستند فردي را سركوب كنند نخست او را به تشيع و طرفداري از آن متهم مي كردند و آنگاه او را از ميان برمي داشتند. [2] .