سياست زمان او سياست تطميع، تخدير، ارعاب و فشار بود. او از همه تدابير تبليغي، اقتصادي و تخريبي براي پيشبرد مقاصدش استفاده مي كرد. سران نهضتها يا خريداري مي شدند و يا محكوم به مرگ بودند. به برخي حق السكوت مي دادند تا دم برنياورند و برخي ديگر را با عسل مسموم و گاهي با وارد آوردن اتهامات ترور مي كرد.

بيعتها با تهديد و تطميع صورت مي گرفت و امتناع از آن، خطر جاني داشت. [1] معاويه در مجلسي از اخنف بن قيس پرسيد چرا ساكتي و چرا حرفي نمي زني؟ گفت اگر دروغ بگويم از خدا مي ترسم و اگر راست بگويم از تو. [2] .

او كساني را مامور اداره استانها و مناطق كرد كه جز كشتن و تبعيد و حبس چيزي نمي فهميدند ابوسوار عدوي گويد سمره بن جندب و الي معاويه در بصر 47 نفر از خويشان مرا در يك روز به قتل رساند كه همه آنها حافظان قرآن بودند، و سمره به جاي زياد بن ابيه (جانشين او) بود- روزي زياد به او گفت از اينكه 8 هزار نفر را كشته اي از اين نترسيدي كه بي گناهي در بينشان باشد جواب داد كه اگر 8 هزار نفر ديگر را هم بكشم باكي ندارم. [3] .