او در سرزمين كربلا، در آن بيابان خشك و بي آب به شهادت رسيد. كربلا فرودگاه حسين بود و سرزمين آن در برگيرنده پيكر حسين عليه السلام و ياران و فرزندان اوست. مراسم شب عاشوراي حسين و يارانش در آن سرزمين برگزار شد. صداي زمزمه ي مناجات او و ياران و اهل خانواده اش آن منطقه و آن سرزمين را عطرآگين كرده بود. فرياد حق طلبي حسين (ع)، صداي هل من ناصر حسين، حق گوئي هاي حماسه آفرين حسين (ع)، احتجاجات خداپسندانه حسين، نصايح و مواعظ او در روز عاشورا و قبل از آن همه و همه در آن سرزمين است.

و از همه مهمتر كدام سرزمين است كه آن همه خونهاي مقدس و به راه خدا ريخته، و توام با خلوص و اخلاص را در خود ذخيره داشته باشد؟ و كدام سرزمين است كه آن همه پيكرهاي مقدس شهيدان و آن همه ثارالله را در خود جاي داده باشد.

پس سرزمين آن به بركت خون مظلومان تاريخ مقدس است، خاك و تربت آن نيز قداست يافته است. آنچنان كه خداي در تربت او شفا قرار داده است، و خاك او را حرز و پاسدار جانها بحساب آورده است.

همچنان خاك او سجده گاه عاشقان است و مهر و تسبيح عبادت كاران است و كام كودكان نوزاد شيعي در ولادت با تربت حسين متبرك و آشنا مي شود و هم در طول مدت عمر يك شيعي، خاك كربلايش مهر نماز است و در حين دفن زينت بخش كفن و مايه آرامش و امان اميت است.

علي عليه السلام درگذر از آن سرزمين، در واقعه صفين فرمود: واها لك ايتها التربه، ليحشرن منك اقوام يدخلون الجنه بغير حساب. [1] خوشا به سعادت تو اي خاك پاك كربلا. از تو قومي محشور مي شوند كه بدون حساب وارد بهشت مي گردند.