حسين عليه السلام فردي ممتاز و از همه جهات داراي صفاتي برجسته است. او را چون ديگر شهيدان نمي توان بحساب آورد كه او سيدالشهداء است. خلوصش در قيام، تحملش در راه خدا، صبرش در مسير شهادت، ايثارش در راه حفظ دين، او را در سطحي قرار داد كه احدي از شهداي گذشته و حال، چنان شان و موقعيتي را نيافتند.

ما شك نداريم كه اگر علي عليه السلام هم در سال 61 هجري قيام مي كرد همان راهي را مي پيمود كه حسين پيموده است و اگر امام باقر عليه السلام و صادق عليه السلام هم در اين سال و تاريخ و در آن جو و عرصه قرار مي گرفتند همان برنامه حسين عليه السلام را پياده مي كردند. ولي آن شرايط و احوال براي هيچيك از آنها پيش نيامد و قرعه و سكه شهادت و مقام سيدالشهدائي، در لوح تقدير به نام حسين ثبت شده بود.

امتيازات و پي آمدهاي اين موفقيت و سعادت بسيارند و مگر بسادگي مي توان آنها را برشمرد؟. خداوند در ازاي اين اخلاص و گذشت، اجرها و مزدهاي متعدد و متنوعي به حسين عليه السلام داد هم در دنيا و هم در آخرت. دنيايش به اين آبرومندي و عزت داري است، آخرتش را اجر شفاعت است و خداي آنقدر بر او مي بخشد كه او راضي و مصداق اين آيه گردد و لسوف يعطيك ربك فترضي. [1] .