او در مسير حركت گاهگاه از غربت و مظلوميت خود و اهلبيت سخن مي گفت و اين مساله جديدي نبود. اصولا در فاصله بين شهادت رسول الله صلي الله عليه و آله تا قيام عاشورا بيش يا كم از مظلوميتها اهلبيت توسط ايشان سخن هائي بود ولي در اواخر عمر اين اعلان و اذعان بيشتر نمود كرد.

فرزدق امام را در مسير حركت به سوي عراق ديد آنهم با عجله و شتاب. از او علت اين حركت را پرسيد و از آن مهمتر علت اين شتاب را. امام فرمود:

- ان بني اميه اخذوا مالي فصبرت

- و شتموا عرضي فصبرت

بني اميه مالم را گرفتند صبر كردم.

آبروي مرا بردند و صبر كردم.


- و طلبوا دمي فهربت.

و اينك خواستند خونم را بريزند از دست آنها خود را خلاص كردم. [1] .

او خود بارها اعلام كرده بود كه دشمن از او دست بردار نيست، يا بيعت او را مي خواهد و يا سر بريده او را. و اين مساله اي بود كه يزيد در نامه خود به فرماندار مدينه نوشته و افراد پليدي چون مروان از آن حمايت مي كردند.