دشمن در مسير اتهام وارد آوردن بر حسين او را فردي خشمگين و جنگجو و حتي خونريز معرفي كرد و حتي مدعي شد كه او برخلاف خط پيامبر عمل كرده است. براي او حديث ساخته اند كه پيامبر فرمود حسن از من است و حسين از علي (كنايه از آنكه حسن چون پيامبر صلي الله عليه و آله اهل صلح و صفا و حسين چون علي عليه السلام خونريز بود!!) در حاليكه حسين و علي هر دو شهيد مظلوم و مظلومي غريب بودند. [1] .

حتي منهاي مسئله كربلا نيز اگر بخواهيم او را بشناسيم و معرفي كنيم بايد مدعي شويم او امامي غريب و مظلوم بود و در عصري و جوي زندگي مي كرد كه مردم قدرش را نمي شناختند و در ميان مردمي كشته شد كه پدر بر آنها حكومتي عادلانه داشت و خود او خيرخواه و كمك رسان به مردم، واعظ و ناصح و مربي و معلم آنها بود.

او مظلوم، مظلومي غيرتمند، اهل عبادت، و اهل گريه در محراب، خصم ستمكار و ياور مظلوم، در خط بندگي خدا، و در طريق تبيين احكام اسلام و دفاع از مقدسات و شرافتها و آزاد شده جدش فردي از تبار بني اميه است كه عليه او به پاخاسته است و بعد هم فرزند نابكارش را بر جان و مال او و همه مسلمين مسلط كرده است.