در شان و عظمتش همين بس كه او محبوب رسول خدا صلي الله عليه و آله است و مي دانيم پيامبر معصوم و به دور از هر گونه خطا و لغزش است. دوستي و دشمني او حساب شده و نشات گرفته از رضاي خداست. آنجا كه رضاي خدا مطرح نباشد هيچ كرداري و رفتاري و حتي موضع گيري ويژه اي از پيامبر معصوم و متكي به وحي صورت نخواهد گرفت. [1] .

پيامبر بارها و بارها حسين را ريحانه خود خواند. و به علي عليه السلام درباره ي دو ريحانه اش حسن و حسين سفارش كرد. اوصيك بريحانتي من الدنيا [2] و او را بر دوش مي گرفت و مي فرمود خوب سواري بر دوش من است نعم الراكب هو [3] .

پيامبر صلي الله عليه و آله گاهي او را مايه زينت عرش خدا (زين العرش) معرفي مي كرد، [4] و زماني او را مايه زينت آسمان و زمين (زين السماوات و الارض) و هم چراغ هدايت و كشتي نجات امت. [5] .

گاهي او را آقاي جوانان بهشت مي خواند (سيد شباب اهل الجنه) [6] و زماني او را از خود و خود را از او حسين مني و انا من حسين [7] به فاطمه عليهاالسلام دخترش مي فرمود نگذار حسين گريه كند كه گريه اش آزارم مي دهد. [8] و درباره اش دعا مي كرد كه خداوندا


دوستش دارم، تو هم او را و دوستدارانش را دوست بدار. [9] .

از ديگر عنايات پيامبر صلي الله عليه و آله به حسين عليه السلام مباحث زيادي قابل ذكرند كه تنها بيك مورد آن اشاره مي كنيم: سلمان گويد بر پيامبر صلي الله عليه و آله وارد شدم و حسين عليه السلام را روي زانويش ديدم كه پيامبر صلي الله عليه و آله چشمان و دهن او را مي بوسيد و مي فرمود: تو آقا پسر آقا هستي، تو امام پسر امامي، تو حجت پسر حجت خدايي و پدر حجج 9 گانه ديگري كه نهمي آن قائم آنهاست. [10] .