آنجا كه ضرورت ديني ايجاب كرد بايد به پيش رفت و در اين راه اگر مرگي پديد آمد بايد آن را با آغوش باز استقبال نمود. چنان مرگي سعادت آفرين است و اني لا


اري الموت و الا سعاده و لا الحياه مع الظالمين الا برما. [1] .

در حركت از مدينه به او گفته اند ترس از آن داريم كه شما را تعقيب كنند. پس از بيراهه حركت كن، و امام فرمود من بيم از آن دارم كه از مرگ دوري كنم و از آن بگريزم اصل در خط فكري او اين بود كه مرگ بهتر از تن در دادن به ننگ است و قبول ننگ بهتر از دخول در آتش دوزخ است [2] : الموت خير من ركوب العار و العار خير من دخول النار [3] .

در روز عاشورا در بسيج ياران براي دفاع و مبارزه فرمود برخيزيد، خداي شما را رحمت كند، به سوي مرگي رويد كه از آن گريزي نيست. اين تيرها كه به سوي شما پرتاب مي شوند پيامهاي اين مردم براي شما هستند. قوموا رحمكم الله الي الموت الذي لابد منه فان هذه السهام رسل القوم اليكم. [4] .

آري، او به مردم حميت و غيرت، آموخت و بگفته ابن ابي الحديد او مرگ تحت سايه شمشير را بر پستي ها و دنائتها برگزيد. حسين پسر ابيطالب كي بود كه به او و يارانش امان عرضه شد ولي او زير بار ذلت امان نامه نرفت. [5] .