ديدار او از مرگ ديد معبر است و گذرگاه، معبري كه عبور از آن بستگي دارد به نوع گذران عمر در زندگي و فراهم آوردن موجبات آساني از گذرگاه آنكس كه در خط بندگي بوده، از آن گذري راحت و آسان خواهد داشت و آنكس كه در خلاف آن راه و مسير بود وضعي سخت و رنج آميز در حال گذر از آن برايش خواهد بود.

از نظر حسين عليه السلام مرگ امري ناگزير و نوعي تحميل به گذر است، تحميلي كراهت آميز و نفرت انگيز نيست. او در طي سخنان خود بارها از موضع خود در برابر مرگ سخن گفته است. آن را امري ناگزير معرفي كرده است، آنچنان كه يقه ي همه افراد را خواهد گرفت. در روز عاشورا به دشمنان فرمود: به شماتت كنندگان بگوئيد ما را در طي طريق به سوي هدفي كه به مرگ مي انجامد ملامت نكنند، زيرا همانطور كه مرگ به سوي ما مي آيد به سوي شما نيز خواهد آمد. [1] .

مرگ از نظر او منزلگاه نهائي اهل ايمان نيست، بلكه خطي است كشيده شده بين انسان و مبدء حيات، گذر آن زمينه را براي وصول به رحمت خداوند، به نوعي متفاوت با شرايط اين جهان آماده مي كند، و در مسير تكامل انسانهاي وارسته مرگ چون نردبان است براي لقاء خدا.

مرگ نظامي الهي و قانوني است كه براي آدمي تقديم و تاخير ندارد. و اذا جاء اجلهم لا يستاخرون ساعه و لا يستقدمون [2] و سرانجام هر كس، وصول به آن است. پس چرا فرار و چرا از آن گريز؟ وانگهي مگر فرار و گريز از آن ممكن است؟ او در روز عاشورا فرمود:

بهنگامي كه مرگ چنگال خود را از گريبان گروهي برمي دارد و از آن فارغ مي شود، بيدرنگ چنگال خود را در سينه گروهي ديگر فرو مي كند او فرمود: مرگ بزرگان قوم ما را به كام خود كشيد، همانگونه كه گريبان پيشينيان ما را گرفت. اگر بزرگان جهان جاويدان مي ماندند، براي ما هم جاوداني ممكن بود... [3] .