زندگي وظيفه اي بدون موضع داري و هدفداري معني نخواهد داشت. براساس هواخواهي و باري بهر جهت نتواند بود. انسان موظف به موضع داري در زندگي است. در برابر هر مساله اي يا لا دارد و يا نعم.

او داراي موضع نفي است نسبت به همه معبودهاي بشر ساخته و زينت كرده و آراسته، معبود مال، معبود زيور، معبود موقعيت بيحساب، پست تباه كننده، ارزشهاي كاذب، استثمار انسان از انسان، استعبادها، بردگي، ذلت، اسارت، بندگي هوس، دلخوش داشتن به قدرتهاي پوك و بي ارزش و... و دلداري موضع تاييد است نسبت به همه


پاكيها، مقدسات، تعاليم الهي، خواست و مشيت او، قدر و قضا و امضاي او، انسانيت و اخلاق، عفو و گذشت، ايثار و فداكاري در راه حق، تعاونها، همگامي با حق و صدق و...

در اين موضع داري آدمي گاهي چندان به پيش مي رود كه گوئي طالب مرگ است. قبول مرگ براي پيروزي و نيل به هدف را سعادت و زندگي با تبهكاران را نوعي خسارت مي شناسد... ليرغب المومن في لقاء ربه محقا- و اني لا اري الموت الا سعاده و الحياه مع الظالمين الا برما. [1] .

در موضع داري، آدمي بايد به اين نكته توجه داشته باشد كه زندگي براي تكميل، رشد و پرورش خود، كمال جوئي و فراهم كردن موجبات آسايش در سراي آخرت ارزنده است اما در آنچه كه پستي و ذلت پديد آورد درخور عنايت نخواهد بود.

او خود در برابر جمع دشمنان فرمود: مرا بين دو امر مخير كردند، يا تن دادن به شمشير بران يا ذلت بيعت، اي داد كه ذلت از ساحت ما بسي بدور است و هرگز بدان تن در نخواهيم داد. الا و ان الدعي ابن الدعي قد ركزني بين اثنتين السله و الذله هيهات منا الذله [2] .