آنچه در خط فكري حسين عليه السلام حضور دارد همان ديد انبياء و اولياي الهي نسبت به دنيا و زندگي در آن است او از خاندان پيامبر، خليفه و جانشين او، امام و مقتداي بشر است. شان دنيا را بسي پست تر از آن مي شناسد كه هدف آدمي قرار گيرد و آدمي آن را مقصد خود قرار دهد.


دنيا يك محل است، يك خانه است، يك اقامتگاه براي مسافر است. مسافري كه مدت اقامت در آن چند سال و بالاخره بايد روزي از آنجا كوچ كند و به خانه دائمي خود (آخرت) برگردد. او خود در خطبه سوم روز عاشورا، بهمين نكته اشاره كرد و فرمود: سپاس خداوندي كه دنيا را آفريد و آن را خانه فنا و زوال قرار داد. [1] .

اصل بر اين است كه در اين سراي امكانات رشد و ابزار براي كمال را فراهم كرده و بدست آوريم. اگر دنيا بهائي و ارزشي دارد بخاطر اين بعد وجودي آن است.



و ان تكن الدنيا تعد نفيسه

فان ثواب الله اعلي و انبل [2] .



ديد او اين است كه ارزاق مقدر و مقسومند و آدمي نبايد براي آن زياد حرص بكار برد. وانگهي همه آنچه را آدمي گرد آورده است بايد روزي بگذارد و برود و بدينسان مال دنيا را آن بها و ارزشي نيست كه آدمي نسبت به آن بخل ورزد و در صرف آن براي رضاي خدا كوتاهي نمايد. در شعري منسوب به او چنين آمده است.



و ان تكن الارزاق قسما مقدرا

فقله حرص المرء في الكسب اجمل



- و ان تكن الاموال للترك جمعها

فما بال متروك به المرء يبخل [3] .