در برابر اين اعتراضات، جرات داريها، هدايتها و ارشادها، برخي از چاپلوسان از معاويه مي خواستند كه جواب حسين عليه السلام را بدهد، و او نيز از امام عيبجوئي، و يا به او اعتراض كند، ولي معاويه اگرچه بدان بي ميل نبود، ولي راهي براي عيبجوئي او نمي يافت. او در عبارتي به اطرافيان گفته بود: فوالله ما اري فيه موضعا للعيب [1] ، بخدا قسم من عيبي را در حسين عليه السلام نمي يابم تا براساس آن او را مورد سرزنش قرار دهم.

و البته معاويه در اين زمينه عاقلتر از ياران خود بود. زيرا مي دانست هر جمله اي كه براي حسين عليه السلام بنويسد جواب شديدتر آن را دريافت خواهد كرد. آنهم از موضع حق


و حسين عليه السلام كسي نبود كه بي حساب و نينديشيده حرف زند و يا در برابر معاويه خاموش بماند. او حتي در نامه اي به معاويه نوشته بود: من وظيفه و تكليفي را از اين مهمتر نمي دانم كه با تو بجنگم [2] ولي حسين عليه السلام فردي متحمل و بردبار و در مقاومت همتاي انبياي اولوالعزم بود. [3] .