او فردي غيرتمند بود و نمي توانست شاهد تاخت و تاز طاغيان باشد، افراد فاسد و طاغي، گنهكاران، و افراد بي خط مورد اعتراض او بودند. و به همين جهت در حضور حسين عليه السلام برخي از حرفها را نمي زدند و يا پاره اي از رفتارها را بروز نمي دادند. حتي معاويه با آن همه گستاخي در حضور او سب و لعن علي عليه السلام نمي كرد و مي دانست كه اگر چنين كند با موضع سخن او مواجه خواهد شد.

حسين عليه السلام در مواردي بسيار به معاويه و همفكران او گوشزد مي كرد كه در برابر


كارهاي ناصواب شان ساكت نيستند. و حتي به او نوشت از اينكه به قيام عليه او نمي پردازد از خداي ترسناك است و اني لا خشي الله في ترك ذلك عنك و من الاعذار. فيه اليك. [1] .

خط فكري و عمل حسين عليه السلام با توجه به شرايط و جو زمان او برخلاف عصر امام مجتبي عليه السلام بگونه اي بود كه با طاغيان درمي افتاد و در انديشه ريشه كن كردن آنها بود. در زيارت او مي خوانيم كه او به اين خط و انديشه بود:

- و للطغيان قامعا

- و للطغاه مقارعا

- و للفساق مكافحا

او ريشه كن كننده طغيانها و تجاوزها بود.

درهم كوبنده طاغوتها و متجاوزان بود

مبارزه كننده با فاسقان بود [2] .