او در عين بخشش و سخا سعي به هدايت و ارشاد ديگران داشت، ما نمونه اي از آن را در همين كتاب قبلا ذكر كرده ايم و نمونه اي ديگر را عرضه مي كنيم. امام بيكي از افرادي كه حاجتي نزد او داشت و امام حاجتش را روا كرده بود فرمود:

- لا ترفع حاجتك الا الي احد ثلاثه:

- الي ذي دين، او مروه، او حسب.

حاجت خود را جز براي يكي از سه گروه مگوي

براي فردي كه ديندار، يا جوانمرد يا از تباري بزرگ باشد.

- اما فرد ديندار از آن بابت كه دينش او را به رفع حاجت تو واميدارد

- اما جوانمرد او از جوانمرديش حيا مي كند و حاجت ترا برمي آورد.

- اما فرد با حسب و بزرگ مي داند كه تو آبروي خود را بي حساب براي حاجتي نمي ريزي، و آبروي تو را حفظ مي كند و بدون رفع حاجت تو ترا برنمي گرداند... [1] .

به آن ديگري فرمود سوال و درخواست جز براي سه مورد سزاوار نيست: براي ديه خوني كه نمي تواند بدهد. 2- براي قرضي كه او را پريشان داشته است. 3- براي بدبختي و سيه روزي كه او را به خاك نشانده است. [2] .