از نكات مهم اخلاق حسين عليه السلام در جود و سخايش اين بود كه او در عين عطا و بخشش از مردم حفظ آبرو مي كرد و مراقب بود آبروي حاجتمند حفظ شود و در اين راه نكته هاي ظريفي را مراعات مي فرمود [1] از جمله نگاه نكردن به فقير، درخواست نوشتن، در حين عطا خود را از او مخفي كردن و...

آري، او بزرگمنش بود و نمي خواست آبروي مردم براي مال و امور مادي از ميان برود. فردي به نزدش آمد و خواست عرض حاجت كند. امام فرمود: آبروي خود را با سوال و درخواست مريز- حاجت خود را بنويس.

او نوشت فلان كس 500 دينار از من طلبكار است و براي طلب خود مرا تحت فشار قرار داده است. شما واسطه شويد و از او بخواهيد به من مهلتي دهد. امام داخل خانه شد و برگشت و يكهزار دينار براي او آورد و فرمود 500 دينار آن را به بدهكار بده و 500 دينار ديگر را هزينه زندگيت نما. [2] خط فكري او اين بود كه بخشنده ترين مردم كسي كه به ديگران چيزي عطا كند كه آرزوي آن را ندارد. اجود الناس من اعطي ما لا يرجوه. [3] .

او را بخششهاي مهمتر ديگري در جنبه هاي معنوي است و از نمونه آن داستان حر است. مي دانيم كه حر سر راه را بر او گرفت و به صورت ظاهر موجب ورود او به كربلا و آن همه وقايع و جريانات شد. اما بهنگامي كه حر شرمنده و پشيمان بخدمت او آمد و عذرخواهي كرد، امام او را بخشيد و حر از او اجازه ميدان خواست و امام به او فرمود تو مهمان مائي!! بنشين و بياساي!! ولي سرانجام حر به ميدان رفت و به شهادت رسيد. امام بالاي سرش آمد، سرش را به دامن گرفت، در دم مرگ دلداريش داد، حتي براي او گريه كرد. و به او وعده بهشت داد.