آنچه را كه در فوق ملاحظه كرديد، امري فراتر از تقوا محسوب مي شود. نوعي


اقدام براي محكوم كردن رذالتها و پستيها، و حفظ پرهيزكاري و شرف بحساب مي آيد او اهل ورع و تقوا بود و در اين بعد سرآمد مردان عصر خويش بحساب مي آمد.

آن همه ناسزاها كه به او و خاندانش گفتند، آن همه تلاش كه براي يافتن عيب و نقصي در او بعمل آوردند، آن همه اتهاماتي كه در عرصه سياسي بر او وارد آوردند، در آنها جمله اي از مساله بي تقوائي حسين عليه السلام بچشم نمي خورد، او فردي بود باتقوا و باورع، مومن به خدا و تعاليم او.

آري او خود، مومن به اين مساله بود كه خداوند براي آنكس كه راه تقوا را در پيش گيرد، ضمانت كرده است او را از چيزي كه دوست نمي دارد نجات بخشد و به سوي مقصدي بكشاند كه مورد علاقه و محبت اوست. و او را از طريقي روزي مي رساند كه خود حساب نتواند كرد. در توصيه هايش به مردم فرمود:

اوصيكم بتقوي الله فان الله قد ضمن لمن اتقاه آن يحوله عما يكره الي ما يحب، و يرزقه من حيث لا يحتسب. [1] او سمبل تقوا و الگوي آن براي جامعه اسلامي و از مرگ تقوا و پرهيزكاري ناراحت و نگران بود.