او اهل ادب و معاشرت بود با همه مسلمانان مي نشست، به آنها سلام مي كرد و با آنان گرم مي گرفت. او مي فرمود سلام قبل از آغاز سخن است، و بخيل واقعي كسي است كه به سلام كردن بخل ورزد. السلام قبل الكلام- البخيل من بخل بالسلام. [1] .

اهل تواضع بود، با فقرا، تنگدستان و بردگان مي نشست، تجمل پرستي و تشريفات نداشت، دعوت فقيران را مي پذيرفت، و در كنارشان قرار مي گرفت و از اين بابت مايه احساس سرور و دلگرمي آنان بود.

گروهي از فقيران در كنار خيابان سفره اي گستردند و دور آن نشستند و با هم غذا مي خوردند امام از كنار آنان گذشت، او را ديدند و همصدا گفتند: هلم يابن رسول الله، بفرمائيد اي پسر پيامبر. امام فرمود: ان الله لا يحب المستكبرين، خداي مستكبران را


دوست نمي دارد و آمد و در كنارشان نشست.

امام با آنها خوشروئي كرد و عذر خود را در نخوردن غذا بيان نمود و آنگاه آنان را به خانه خود عوت كرد و غذاي مفصلي براي آنها تهيه ديد و چنين اقداماتي در داستان زندگي او بسيار مي بينيم. [2] .

او هم چنان در مسجد در كنار مردم قرار داشت، به عيادت بيماران مي رفت، در تشييع جنازه ها شركت مي كرد، دعوت فقرا را قبول مي فرمود: بين خود و مردم فاصله اي نمي ديد و نظر حقارتي به احدي نداشت. فردي به او گفته بود در تو تكبر است. فرمود كبريائي از آن خداست، آنچه در من مي بيني عزت است. العزه لله و لرسوله و للمومنين [3] .