حسين عليه السلام را از هر ديد كه مورد ستايش قرار دهيم درخور آن است، در صبرش، در معاشرتش، در ادبش، در كرامتش، در غيرت وحميتش و... او از همه افراد حليم تر، از همه بخشندگان كريمتر، از همه غيرتمندان غيورتر و در ايمان و اخلاقش از همگان برتر بود.

اسناد بسياري از حسن خلق او، تواضع او، ادب او، بخشش او، صله رحم او، راستي و درستي او، فراست و زيركي او شجاعت و جرات او، آزاديخواهي او، و استقامت او، همت و عظمت او در دست است كه شرح و تفصيلش خود دفتر جداگانه اي را مي طلبد.

با اينكه دشمنان در پي آن بود نقطه ضعفي از او بدست آورند و او را بهمان خاطر محكومت نمايند، با همه تلاش خود نتوانستند عيبي از او پيدا كنند. معاويه از طريق ماموران خود دائما در صدد بود چيزي را از حسين عليه السلام پيدا و آن را بزرگ نموده و افاشگري كند. امام خود مدعي بود عيبي در او پيدا نكرده است. ما عسيت آن اعيب حسينا. والله ما اري للعيب فيه موضعا. [1] .