اينكه او با چنان روحيه اي مي جنگيد بدان خاطر بود كه با خداي بزرگ معامه اي داشت و باب تجارتي را با او باز كرده و به نداي خدا در قرآن پاسخ داده بود. خداي در قرآن فرمود: يا ايها الذين امنوا هل ادلكم علي تجاره تنجيكم من عذاب اليم؟ [1] و حسين عليه السلام به اين دعوت پاسخ مثبت داد.

او مي دانست كه خداي، خريدار جان و مال مومنان به بهاي بهشت است. ان الله اشتري من المومنين انفسهم و اموالهم بان لهم الجنه... [2] و او كوشيد كل وجود خود و جان و مالش را با خداي معامله كند.

او شهادت را سرچشمه زندگي مي دانست و بدان تن در داد. مي فرمود: اگر خداي را به آدمي خشمي و غضبي نباشد، نبايد از هيچ چيز باك داشته باشد. ان كنت لا تغضب علي فلا ابالي. [3] .

در شعري منسوب به او آمده است: ما مردمي ترسو و جبان نيستيم، سرور شجاعان جهانيم، اگر كشته شويم براي ترس نيست، بلكه براي آن است كه اجل ما آمده و روز شهادت و فداكاري ما سر رسيده است. [4] .