او را روحيه اي محكم، و روحي توام با شعور و بينش بود. مايه اي داشت غني، از سر منشا ازل و ابد، روحيه او از ايمانش نسبت به خداي بزرگ نشات مي گرفت و در مبارزه، آنچنان به پيش مي رفت كه گوئي هيچ سد و مانعي را در پيش روي خود نمي بيند.

رمز روحيه داري او اين بود كه به خداي متصل بود، و با آن معبود بينهايت پيوند داشت. هدف شناخته شده اي را در پيش روي خود قرار داده و در راه آن هدف با تمام وجود به پيش مي رفت. با مايه هاي وحي و الهام حركت مي كرد و مانند كوه استوار بود و به هيچ صورتي نمي افتاد.

او زندگي را وظيفه مي دانست و در راه طي مراحل آن با بصيرت و تقوا به پيش مي رفت. انديشه ي او اين بود: ان وليي الله الذي نزل الكتاب و هو يتولي الصالحين. [1] .