در عالم ملك و خاك حسين عليه السلام را جدا مقاوم مي بينيم آنچنان كه حاضر است سر ببازد ولي به باطل راي ندهد. و در عالم ملكوت حسين عليه السلام را جدا تسليم مي بينيم، تسليم به رضاي خدا و سرسپرده ي امر و فرمانش و اين حالت تسليم در او استغنائي


بوجود مي آورد كه نمونه اش را در هيچ سردار مبارزي نمي بينم، او در شب عاشورا بجاي آنكه بر جمع خود بيفزايد و براي خود ابزار مقاومت ديگري فراهم آورد، سربازان و مردم همراه را مرخص كرد و ناخالصها را از خود تاراند و حتي بيعت را از آنان برداشت.

در مسير حركت به سوي عراق فرزدق، شاعر اهلبيت را مي بيند و از او وضع مردم و جو كوفه را مي پرسد او هم به زباني بيان مي كند كه شمشيرهايشان به سوي تست. امام هم مي فرمايد:

ان نزل القضاء بما نحب و نرضي فنحمد الله علي نعمائه

- و هو المستعان علي اداء الشكر

- و ان حال القضاء دون الرجاء

- فلم يبعد من كان الحق نيته

- و التقوي سريرته. [1] .

اگر حكم و قضاي خدا بر اساسي جاري شود كه مورد علاقه و خشنودي ماست خداي را بر نعمتهايش سپاس مي گوئيم.

و تازه خود او بايد بما كمك رساند تا شكر نعمتهاي او را بگوئيم.

و اگر قضاي الهي خلاف اميد بود

براي كسي كه حق قصد و نيت اوست مساله مهمي نيست.

هم براي كسي كه تقوا عادت اوست

و هم در حين سفر به او خبر از شهادت مسلم عليه السلام را دادند او فرمود:

- اما انه صار الي رحمه الله تعالي و رضوانه و قضي ما عليه

- و بقي ما علينا

آگاه باشيد، او به رحمت خدا واصل شد و وظيفه خود را بحق انجام داد.

و اينك بر ماست كه وظيفه خود را انجام دهيم. [2] .

روحيه مقاومت و تسليمش بحدي است كه به دشمن مي گويد لا والله... بخدا تسليم شما نمي شوم و به شما دست بيعت نمي دهم. ولي در قتلگاه در حال جاندادن مي گويد: الهي رضا بقضاءك، تسليما لامرك. خدايا به قضاي تو راضيم، تسليم فرمان توام.