در ارزيابي از كار حسين عليه السلام و راه و رمز پيشروي و پيروزي او مي توان از علو روح و از قدرت روحيه او سخن گفت. سلاح و اسلحه در جنگ مهم است، ولي بنظر ما مهمتر از آن، چيزي كه عامل تعيين كننده و سرنوشت ساز است، روحيه و علو همت است كه آدمي را در طي طريق به سوي هدف، با جرات و مقاوم مي سازد.

ما را توان آن نيست كه در اين مختصر مقام روحيه حسيني را توصيف كنيم، زيرا او امام است و معصوم و از اين بابت تا سر حد علو، روحي دارد برتر از زمان و مكان، در سر بر فرازها و مرتبه هاي بلند و عالي، دورنمائي بس وسيع را از بالا مي بيند و آينده اي بس وسيع را در آن ملاحظه مي كند، او درست است كه پاي در فلك دارد، ولي در سير بصيرتي، ملكوت را مي نگرد و همدم با قدسيان است كه فراتر از ما خاكيان مي انديشند. به همين جهت تصميم گيريهاي او بر دامنه و بزرگ و عظيم تر از آن چيزي است كه ما تصور مي كنيم. موضع او در برابر مصائب، موضع شكر است و هيچ چيز نمي تواند او را از تصميمهاي خداپسندانه اش باز دارد.