او بخدا وصل بود و همه عزت و آزادي او در گروه همين مساله است. خداي در قرآن عزت را از آن خود و ملك خود مي داند. ان العزه لله [1] و حسين عليه السلام خوب مي داند هر كس عزت مي خواهد بايد در سراي او رود، و شرايط آن را فراهم سازد، زيرا اوست كه عزت و ذلت مي دهد تعز من تشاء و تذل من تشاء. [2] .

او فردي هدفدار است، به هدف و قداست آن مومن است، اصل هدف را نشات گرفته از خواست خدا مي شناسد، و مي داند خداي پاسدار آن است. بدينسان در اين راه سستي و كندي ندارد، و احيانا اگر در مسير حركت براي او دشواري و سختي پديد آمد خود را نمي بازد.

و بالاخره او آزاد است، زيرا بنده ي خداست. تنها به پيشگاه او سرسپردگي دارد و جز پروردگار خود، سيد و آقائي نمي شناسد و جز راه او را نمي پيماند و بدينسان او هرچه كه غير خداست اگر از او بخواهند با عزت نفس آن را رد مي كند و تسليم آن نمي شود.