حسين عليه السلام اهل دعا بود. با خداي، رابطه ذكر و مناجات بسيار داشت. دعاي عرفه ي او معروف است و اگر از حسين عليه السلام اثري جز همين دعا باقي نمي ماند بتنهائي كفايت از آن داشت كه او را در جهان عرفان و ادب، معروف نموده و او را در بالاترين سطح ايمان و اخلاق معرفي كند. [1] او دريائي است از عرفان و خداشناسي و در عرصه اظهار ارادت و خلوص به پيشگاه خداي متعال.


هنوز فرياد و نداي يا رب يا رب او، در عرصه ي منا و عرفات بگوش اهل دل مي آيد، هنوز نداي اللهم او در گوش اقران بزرگان طنين انداز است، هنوز صداي زمزمه و ضجه و ناله ي او در ملكوت اعلي وجود دارد و پاكان و نيكان آنها را مي شنوند.

سراسر شبهاي عمرش، بويژه شب عاشورايش، شب قدر بود و شب دعا بود و شب مناجات بود و شب اشك و آه و ناله بود، و هر يا رب و يا الله او معادل عبادت همه قدسيان بود. چه كسي مي تواند چون حسين خداي را بخواند و چون او به پيشگاه مقدسش عرض ارادت كند؟

در مكه و در مقام ابراهيم صورت بر آن مقام مي نهاد و مي گفت: خدايا بنده كوچكت به درگاه تو روي آورده، گداي تو به درگاه تست، مستمند تو به سوي تو روي آورد. عبيدك ببابك، سائلك ببابك، مسكينك ببابك... [2] .

در برابر حجرالاسود و در آن ركن مي گفت:

- الهي انعمتني فلم بتجدني شاكرا

- و ابتليتني فلم تجدني صابرا

- فلا انت سلبت النعمه بترك الشكر

- و لا ادمت الشده بترك الصبر

- الهي ما يكون من الكريم الا الكرم

خداوندا بمن نعمت دادي و شاكرم نيافتي.

مرا به بلا امتحان كردي و صابرم نديدي.

نه نعمت خود را بترك شكرم از من سلب كردي.

و نه سختي بلا را بترك صبر من ادامه دادي.

خدايا از كريم جز كرم چه انتظاري است [3] .

در مسجد پيامبر صلي الله عليه و آله به مناجات و دعا نشست و چنين سرود: خداوندا، اگر مرا به گناهانم مورد بازخواست قرار دهي، من ترا به كرمت طلب مي كنم. اگر مرا در شمار خطاكاران درآوري، اعلام مي كنم كه ترا دوست مي دارم، اي خدا و آقاي من طاعت من نفعي متوجه تو نمي كند، و معصيت من به تو زيان نمي رساند، خدايا اگر كوتاهي در


كه تو مهربان ترين مهرباناني. [4] .