شايد اصولا بحث در اين جنبه بي مورد باشد كه ما درباره عبادت حسين عليه السلام سخن بگوئيم، زيرا كه او امام است و معصوم و مصداق كامل عبد خداست در عصر و دوره خود. و اصولا بزرگترين تعريف از شخص پيامبر و حضرات معصومين عليهم السلام اينست كه ما آنان را عبد خدا بدانيم و قرآن نيز پيامبر صلي الله عليه و آله را عبد خواند سبحان الذي اسري بعبده [1] .

فاوحي الي عبده ما اوحي [2] و خود نيز در تشهد نماز مي خوانيم و اشهد ان محمد عبده و رسوله

و بدين سان حسين عبد است و عابد همه حالات، حركات، رفتار و گفتارش در مسير عبد و عبوديت است و طبق فرمان خدا صورت مي گرفت، او در همه حالات و رفتار، حتي در امر جهاد چنان فداكارانه حركت مي كرد كه هيچ كاري او را از وظيفه اش باز نمي داشت. [3] .

او چون ديگر معصومان از يكسو داراي جنبه بشري است و طبعا داراي همان خصايص و ويژگي ها و از سوي ديگر داراي جنبه ملكوتي كه بدن در خاك دارند و روح شان به ملكوت اعلي وصل و در سريان است و صحبوا الدنيا بابدان ارواحهم معلقه


بالمحل الاعلي [4] جنبه مادي و معنوي را در هم آميخته و وضع و موقعيت ديگري غير از ديگر انسانها براي او پديد آوردند.