كتبي كه درباره امام حسين عليه السلام نوشته شده اغلب در شرح عظمت و بزرگواري، كرامت و شهادت، فداكاري و جانبازي او در راه خداست و بخش اعظم بحثها در مورد 6 ماه آخر عمر حسين عليه السلام است. يعني از زمان وفات معاويه و جانشيني يزيد، تا عاشورا و حداكثر وقايع مربوط به اسارت اهلبيت او.

مي دانيم او در زمان شهادت حدود 57 سال داشته است و تمام مراحل و لحظات زندگي او درس آموز است. اما اينكه چرا به آن مراحل پرداخته نشد و از آن بحث بعمل نيامد، به دلايلي است، شايد يك دليل عمده آن برجسته تر بودن واقعه شهادت باشد، آنچنانكه ديگر مسائل حيات امام را تحت الشعاع قرار داده است و چه بسيارند مقاتل و كتب مربوط به جريان شهادت كه از مراحل و لحظات ديگر عمر او ساكتند.

و هم بسياري از بزرگان ما در امر شهادت حسين بن علي عليه السلام كتابهائي نوشته اند و در آن غرض شان اين بود كه حقانيت و مظلوميت او را ثابت كنند و براي كساني كه در امر مشروعيت قايم او تشكيكاتي داشته اند پاسخ هائي بگويند كه البته در جاي خود خدمت ارزنده اي بود.

آنچه بنظر ما مهم تر است بيان اين مساله است فردي كه چنان حماسه خونين را شكل داد، و با قيام مردانه خود شوري در سرها افكند و درس رادمردي و جان سپاري


در راه هدف مقدس الهي را به مردم داد كه بود و چگونه انساني بود؟ براي گذران زندگي چه مي كرد؟ آيا حسين عليه السلام پهلواني حرفه اي بود كه نان و زندگي او را ديگران مهيا مي كرده اند، يا خود مرد كار و تلاش و زندگي بود.