پس از وفات امام مجتبي عليه السلام درخواستهاي بسياري از حسين عليه السلام شده بود كه اينك برادرت از دنيا رفته و معاويه پيمان خود را در عهدنامه صلح شكسته بيا و عليه


معاويه قيامي كن و اسلام و امت اسلامي را از زير يوغ و فشار او نجات بخش. حتي عده اي از مردم عراق، و سران و بزرگان براي او نامه نوشتند و از او خواستند كه برخيزد و قيام و انقلاب كند. امام مي فرمود تا معاويه زنده است هيچ اقدامي نخواهد كرد، و پس از مرگ او خواهد انديشيد كه چه كند. [1] .

از او بارها و بارها در مورد معاويه پرسيده بودند ولي او از همين موضع سخن مي گفت. حتي در عبارتي از او نقل شده است كه فرموده بود:

انا قد بايعنا و عاهدنا و لا سبيل لنقض بيعتنا [2] ما عهد و پيماني با معاويه داريم كه راهي براي نقض آن نمي يابيم. (و اين متن به نظر ما مخدوش است و ذكر چنين جمله اي از حسين بن علي عليهماالسلام بعيد است). در كل او در برابر صلح امام مجتبي عليه السلام، حتي پس از مرگ معاويه، همچنان سكوت داشت، نه تسليم، زيرا او را رسمي نمي شناخت، ولي از سوي ديگر جو را مساعد قيام و انقلاب نمي ديد وگرنه مانعي در بذل جان براي اسلام در كار او وجود نداشت.