حسين عليه السلام در تمام دوران امامت خود، و در تمام دوران حكومت معاويه پس از


برادرش كه حدود 10 سال بود جهادي صامت و آرام داشت به انسان سازي مي پرداخت تا زمان موعود فرارسد. اما اينكه چرا او قيامي مسلحانه ترتيب نداد به دلايلي است كه از جمله آنها عبارتند از:

- اعتقاد و احترام به قرار داد صلح برادر اگر چه معاويه نقض عهد كرده بود.

- احساس غلبه در معاويه كه در صورت ظفر يافتن نظامي معاويه فاتحه اسلام را مي خواند.

- مخفي بودن حيله ها و فريبهاي معاويه از ديد عامه مردم و عدم توان جلب كمك آنها.

- و بالاخره مصلحت انديشي براي اسلام و حفظ آن كه همه جنگها و صلحها در اسلام بر آن اساس قابل تحليل است.

آري، معاويه با بذل و بخشش ها، گاهي با ترورها، زماني با دستگيري ها و زندان كردنها، دهانها را مي بست. گاهي خصم خود را فرمان مي داد كه به جنگ و جبهه رود و او را در جنگ با جلو انداختن به كشتن مي داد و در كل، كار او مكر و خدعه بود. [1] و اگر حسين در آن روزگار قيام و انقلاب مي كرد بي شك حركت او در نطفه خفه مي شد و اسلام جدا بخطر مي افتاد.