او در تمام مدت ده سال حكومت امام مجتبي عليه السلام با او همراه بود. دشمنان آگاه و


به ويژه بني اميه در قالب دوستيها كوشيدند شايعاتي براي او بسازند كه او با نظر برادرش در صلح مخالف است. در حاليكه نفهميده اند او امام است و فرزند امام، معصوم است و به دور از خطا و لغزش چگونه ممكن است با امر امامت برادرش كه ولي امر حاضر است مخالفت كند.

او حتي به گروهي از شيعيان كه از او خواسته بودند در برابر معاويه حركتي كند فرموده بود: ابومحمد (امام حسن عليه السلام) راست گفته است، مادام كه اين شخص (معاويه) زنده است ملازم خانه خود باشيد. [1] .

او در تمام دوران امامت برادر، جانب او را رعايت مي كرد و خود را تابع و زير دست او مي دانست حتي در بخشش ها سعي داشت امر سروري او را حفظ كند. محتاجي به نزد امام مجتبي عليه السلام آمد و از او كمكي خواست. امام صد دينار به او بخشيد. و همين شخص آنگاه به نزد امام حسين عليه السلام رفت و از او كمك خواست او پس از آگاهي از عطاي حسن ع، يك دينار كمتر از او به فقير داد. [2] .

آري، او در دوران حيات امام مجتبي عليه السلام استوار در كنار او ايستاده بود و در همه احوال تابعيت او را رعايت مي فرمود، [3] او حتي پس از وفات امام حسن عليه السلام به پيمان صلح پاي بند بود و عهد برادر را محترم مي شمرد. به عدي بن حاتم فرموده بود ما صلح را پذيرفته ايم و راهي براي شكست آن نداريم. [4] .