رسول خدا صلي الله عليه و آله در برابر گريه حسن و حسين، مخصوصا حسين اظهار بيتابي مي كرد و اعلام مي داشت كه گريه او آزارش مي دهد. [1] او روزي از كنار در فاطمه عليهاالسلام گذر كرد. صداي حسين را شنيد كه مي گريد فرمود: دخترم فاطمه، مگر نمي داني كه گريه او آزارم مي دهد: الم تعلمي آن بكاوه يوذيني. [2] .

نوشته اند رسول خدا براي ديدار حسين به خانه فاطمه عليهاالسلام آمد. طفل را در بغل گرفت. طفل در دامن پيامبر ادرار كرد. ام الفضل دايه او گويد دستم را به روي كودك بلند


كردم. طفل گريه كرد. رسول خدا فرمود: آنچه را كه تو درباره حسين انجام داده اي دلم را بدرد آورد. لقد اوجع قلبي ما فعلت به. [3] .

و آنگاه فرمود پسرم را ناراحت نكن ادرارش را قطع مكن، بگذار راحت باشد. و حسين هم چنان در دامان پيامبر بود. آنگاه رسول خداي از جاي برخاست، خود را تطهير كرد و سرگرم نماز شد. [4] .

در برخي از اسناد آمده است رسول خدا صلي الله عليه و آله آنگاه فرمود: من جامه ام را با مختصر آبي تطهير كرده ام تو چگونه مي تواني دل او را كه رنجانده اي از غم آزاد كني. [5] و اين نهايت درجه عاطفه رسول الله را به او نشان مي دهد.