در فصول قبل يادآور شديم كه بسياري از اقدامات و مراسم را درباره او بمرحله اجرا رساند. درباره او مراسم عقيقه را انجام داد و هم ديگر مراسم را [1] در طول مدت 7 سال از دوران حياتش او را در كنار خود و بر روي دامان خود داشت و تقريبا بايد گفت هيچ روز از او جدائي نداشت.

او در مسجد پيامبر بزرگ شد، در ميان اصحاب، در مدينه، و در عرصه هاي گوناگون و در متن حوادث و در اوج كشمكش ها و اين خود در افزايش رشد و آگاهي او نقش موثري داشت. گاهي در سر نماز در حال سجده رسول الله بر روي گردنش مي نشست و پيامبر سجده را طولاني مي كرد. روزي از او علت پرسيدند فرمود: كراهت داشتم كه او را از كارش باز دارم. [2] .

پيامبر او را در خردسالي در مسجد در كنار خود گرفت و خواست به او تكبير بياموزد. هر باري كه پيامبر مي گفت حسين عليه السلام هم مي خواست تكبير بگويد ولي زبان


او درست در كام نمي گشت و او نمي توانست آن را تلفظ نمايد. رسول خدا صلي الله عليه و آله تا 7 بار تكبير گفت و بالاخره حسين عليه السلام موفق به تكبير شد.