او در سال چهارم هجرت بدنيا آمد، و مايه روشنائي چشم اهلبيت مخصوصا شخص پيامبر شد. اينكه رسول خدا صلي الله عليه و آله با علي عليه السلام و فاطمه عليهاالسلام و حسن عليه السلام بديد ديگري مي نگريست و نسبت به آنها تعظيم و تكريم بسيار داشت جاي بحث و سخني نيست و روايات در اين زمينه بحد تواتر است. اما حساب حسين از همه آنها جدا بود.

او حسين عليه السلام را محبوب ترين مردم در نزد خود معرفي فرمود. [1] و بر شان و مقامش مي افزود و عبارت حسين عليه السلام از من است و من از حسينم، را سرود. [2] شايد اين اتخاذ موضع بخاطر آن باشد كه دوام و قوام دين او به حسين و قيام او بستگي داشت.

او شخصا به امر تربيت و مراقبت او همت گماشت، و سعي داشت او را چون وجودي نازنين همه گاه با خود همراه نمايد. و حتي كلمات تكبير را بر زبان او جاري سازد. او را بر دوش مي گرفت و به او محبت و گاهي با او بازي و درباره اش دعا مي فرمود.