بهر حال با ولادت حسين عليه السلام خانه علي و فاطمه عليهاالسلام بيش از گذشته روشن شد، در عين اينكه غبار غمي از پايان سرگذشت اين طفل بر چهره اهل البيت مشاهده مي شد و اين پدر و مادر از زبان پيامبر مي دانستند كه فرجام شهادتي براي او مقرر شده است.

او در دامان مادري مربي چون فاطمه، و پدري آگاه چون علي عليه السلام پرورش يافت و خط تربيتي پروردگار توسط اين دو و هم توسط رسول الله درباره او پياده گرديد. او كلا 7 سال در كنار جد و مادر بود، 37 با پدر، 47 سال با برادر و حدود 10 سال به دور از همه آنها و در عصر امامت خويش. [1] .

اين پدر و مادر، و هم رسول خدا در پرورش او از هيچ تلاشي فروگذار نمي كردند و هيچ فرصت مغتنمي را از دست نمي دادند. او در خانداني رشد و پرورش يافت كه مركز نزول وحي، مهبط فرشتگان نور، كانون سداد و عفاف، مهد عصمت، و جايگاه رشد و كمال و انسانيت بود.

با همه همت و توجهي كه آن مادر و پدر بزرگوار و آن جد گرانقدر به امر پرورش او داشتند، در مواردي بسيار دستورالعمل ها و سفارش هاي جداگانه از پيامبر را درباره او


بكار مي بستند كه ما نمونه هائي از آن را در كتب اسلامي و حتي در نهج البلاغه مي بينيم. هم چنين آنها در همان دوران خردسالي و بعدها در سنين نوجواني و جواني به امت اسلامي درباره او سفارش مي كردند كه ما به نمونه ها و مواردي از آن، در فصول بعد اشاره خواهيم كرد.