حديثي طولاني در مورد ولادت حسين عليه السلام است كه مختصر آن اين است: خداي، به مالك دوزخ فرمان داده است به احترام و كرامت مولودي كه براي محمد عليه السلام است و شعله آتش دوزخ را بر دوزخيان فرونشاند و به رضوان، خازن بهشت فرمان داده است كه بر زيور بهشت بيفزايد. و به حورالعين هاي بهشت فرمان داد كه خود را زينت و آرايش كنند و به فرشتگان ديگر فرمان داد كه صف كشيده و به تسبيح و تمجيد و تكبير خدا بپردازند و.... [1] .

و هم سخن از فطرس ملك است كه خداي او را از درگان قدس خود به دلايلي رانده بود و جبرئيل اجازه يافت كه او را با خود بنزد رسول الله برد و عرض تهنيت ولادت كند. فطرس خود را به قنداقه حسين عليه السلام ماليد و از بركت آن پرهايش روئيد و پرواز كرد. [2] و به واقع خداي، او را بخشيده بود.

و چه بسيارند عناياتي كه خداوند به يمن بركت ولادت امام حسين عليه السلام به افراد بشر معمول داشت و خيرات و بركاتي را كه بر مردم نازل گردانيد. و اصولا گام ولادت حسيني سر منشاء تحولات عظيم در تمام تاريخ بشريت است و قوام دين به قوام حسين و رشد او و قيام و شهادت اوست.