عبدالمطلب جد پدري محمد صلي الله عليه و آله و جد اعلاي حسين عليه السلام. عبدالمطلب عليه السلام و پدران او از كساني بودند كه همواره در ترويج آئين ابراهيم عليه السلام روزگار مي گذراندند. او همان كسي است كه چاه زمزم را كه ديگران بعللي آن را كور كرده بودند از نو مرمت و آب آن را جاري ساخت و مدعي بود كه اين چاه از جد او اسمعيل است و ماليكت آن در اختيار اوست.

او حافظ خانه كعبه، پدره دار آن، و مسوول و سرپرست امر سقايت زائران بود،


فردي بود باوقار، پرهيمنه و باشكوه، اهل سخا و بخشش، بزرگ مكه، كه در دشواري ها و مشكلات اجتماعي، سياسي، اقتصادي مردم به او پناه مي بردند. در داستان حمله ي ابرهه به مكه و خانه خدا (عام الفيل) مشي سياسي او اين بود كه مردم را از خطر مرگ و فنا نجات دهد و از اثر ايمان به خدا و دعاي او بود كه كار ابرهه يكسره شد.

او كليددار خانه كعبه بود و با 12 پسر رشيد و دليري كه داشت مي توانست امر اداره ي خانه كعبه را عهده دار گردد و كارگرداني زائران را در مراسم متعهد گردد. اين وقار و آبرومندي همه گاه مورد حسادت فرزندان اميه بود و آنها نمي توانستند آن شوكت و جلال را تحمل كرده و پذيرا گردند، ولي غافل از آنكه با خدا داده نمي توان ستيز داشت.