چنانچه مذكور افتاد، سادات و علوياني كه از كوفه و حجاز به قم مي آمدند از اين شهر به نقاط ديگر مثل كاشان، طبرستان، ري و خراسان نيز مسافرت مي كردند؛ براي نمونه «ابوالقاسم احمد بن محمد» از بغداد به قم فرار كرد و از قم نزد حسن بن زيد به طبرستان رفت و مجددا به قم بازگشت و يكي از پسرانش به نام «ابوالعباس محمد طاهر» از قم به كاشان رفت و در آن شهر ساكن شد. [1] فرزندش «ابوالقاسم علي بن طاهر» از كاشان به قم آمد و مدتي در ري ساكن شد، سپس به نيشابور رفت. [2] .

«عباس بن احمد بن محمد» به طبرستان رفت و در آنجا مقيم شد و «عيسي بن احمد بن محمد» به ري اقامت گزيد و يكي از فرزندانش «ابو محمد الحسن حسكا بن عيسي بن احمد بن محمد» از ري به خراسان رفت و مجددا به سال 370 به ري بازگشت. [3] بدين صورت مسافرت علويان به شهرهاي اطراف قم از جمله، كاشان و ري و طبرستان و نيشابور و گسترش تشيع منجر مي شد. علويان بذر تشيع و دوستي خاندان پيامبر (ص) را با خود به اين شهرها مي بردند و به تبليغ تشيع مي پرداختند و هواداران آنها نيز در اين راه كمك كار آنان بودند.