پيامبر خدا زماني كه از مدينه براي غزوه تبوك خارج مي شد، علي (ع) را به عنوان جانشين خود در آن شهر منصوب فرمود، ولي آن حضرت به دليل شوق حهاد از پيامبر خواهش كرد كه او را هم با خود به جنگ ببرد. در اين موقع پيامبر (ص) به علي (ع) فرمود:

«الا ترضي انت مني بمنزلة هارون من موسي الا انه لا نبي بعدي» [1] .

«آيا خشنود نيستي كه تو به منزله هارون براي من هستي، جز اينكه بعد از من پيامبري نخواهد بود».

از اين قبيل است: آيه مباهله [2] «با نصاراي نجران»، آيه ولايت [3] «در شأن علي (ع) هنگام تصدق در حال نماز»، حديث مدينه علم، حديث الدار «در اولين روزهاي رسالت هنگام بيعت كردن علي (ع) با حضرت»، حديث رايت «در جنگ خيبر» و...، كه حاكم نيشابوري در كتاب «المستدرك علي الصحيحين» همه آنها را به عنوان احاديثي كه صحيح بوده، ولي بخاري و مسلم آنها را در كتابشان ذكر نكرده اند، جمع آوري كرده است. [4] .

هدف از آنچه بيان شد، تنها شناسايي خط اصيل قرآن به همراه عترت است. خطي كه پيامبر براي بقاي اسلام و حفظ آن از گزند حوادث از همان اوايل رسالتش، پس از نزول آيه «و انذر عشيرتك الاقربين» در حديث معروف به «حديث الدار» آن را مطرح كرد و در طول 23 سال دوران رسالت و به مناسبتهاي گوناگون اين اصل اصيل را گوشزد فرمود و حتي در آخرين روزهاي حيات خويش با بياني بسيار صريح در حديث معروف به «ثقلين» آن را ترسيم فرمود. خطي كه اگر امام حسين (ع) با شهادت خود از آن حمايت نمي كرد امروز از اسلام اصيل محمدي خبري نبود.