[1] .

او از شيعيان بصره و بزرگ قوم خود بود و از ياران ابوالاسود نيز به شمار مي آمد. ابن ثبيط با خانه ي ماريه كه مركز اجتماعات شيعيان بصره بود، آمد و رفت داشت و با دقت ماجراي حركت امام را پي مي گرفت. او مصمم شد كه خود را به امام حسين عليه السلام ملحق كند و ده پسر خود را از اين تصميم آگاه كرد و از آنان دعوت به همراهي كرد كه دو نفر به نام هاي عبدالله و عبيدالله جواب مثبت دادند. يزيد بن ثبيط، در خانه ي ماريه از شيعيان ديگر نيز دعوت كرد كه آنان، ترس از كارگزاران ابن زياد را بهانه ساختند و جواب رد دادند. ابن ثبيط با دو پسر خود و


غلامش و همچنين دو نفر ديگر به نام هاي ادهيم و سيف، بصره را به قصد مكه ترك كردند و از راه بيابان خشك و بيراهه خود را به سرزمين وحي رساندند و در ابطح به حضور امام حسين عليه السلام راه يافتند. يزيد بن ثبيط پس از استراحت، به طرف منزل امام رفت. و امام نيز پس از آگاهي از حضور ابن ثبيط، به منزل او رفته، منتظر بازگشت او شد. يزيد بصري نيز بي درنگ به خانه بازگشت و چون امام را ديد، شادي خود را با گفتن اين آيه نشان داد.

(قل بفضل الله و برحمته فبذلك فليفرحوا)؛ [2]

بگو به فضل و رحمت خداست كه (مومنان) بايد شاد شوند.

او در كنار حضرت نشست و ماجراهاي خود را براي ايشان بازگو كرد و امام نيز برايش دعاي خير كرد. ابن ثبيط سپس اقامتگاه خود را به استراحتگاه امام نزديك كرد و آن گاه همراه ايشان راهي كربلا شد. او در روز عاشورا در يك جنگ تن به تن شهادت رسيد. [3] .