برخي همانند ابومحنف سويد بن عمر را آخرين فردي مي دانند كه به ميدان رفت. بعضي نوشته اند: او آخرين نفري بود كه به شهادت رسيد. [1] .

ابومخنف مي نويسد: ضحاك بن عبداللَّه مشرقي در كربلا به حضور امام رسيد. حضرت او را به ياري خود فراخواند. ضحاك در پاسخ گفت: تا وقتي تو را ياري مي كنم كه ياوري برايت باقي مانده باشد! امام همين مقدار را از او پذيرفت. در روز عاشورا هنگامي كه


وي ديد تمام ياران حضرت كشته شده اند و كسي جز سويد بن عمرو و بشر بن عمرو حضرمي باقي نمانده اند از امام اجازه گرفت تا سوار اسب خود شود و بگريزد. او فرار كرد و پس از شهادت بشر حضرمي، سويد به ميدان نبرد شتافت. [2] .

سويد در حالي كه مي رزميد اين اشعار را سرود:



اليوم قد طاب لنا الفراع

دون حسين الضرب و السطاع



ترجو بذاك الفوز و الدفاع

من حر نار حين لا امتناع، [3] .



امروز به ما ضربت شمشير خوش است

از بهر حسين صولت شير خوش است



اميد ثواب دارم و قصد دفاع

دوري زجحيم و نار بي پير خوش است



او در ميدان جنگ همانند شير خشمگين مبارزه مي كرد و در رويارويي با بلاها و سختي ها بسيار مقاوم بود. پس از نبردي بي امان و كشتن عده اي از دشمنان خدا، سرانجام بر اثر جراحات زياد بر زمين افتاد. پس از مدتي به هوش آمد و شنيد كه مي گويند حسين عليه السلام كشته شده است! سويد در خود قوتي يافت به پاخاست و ساعتي با خنجر


مبارزه كرد [4] تا به دست عروه بن بكار و زيد بن ورقاء به شهادت رسيد [5] .