و اما جواب دقيق ديگر از آن اشكال غير از جوابي كه نگارش يافت آنست: گريه بر سيدالشهداء عليه السلام و تشرف به زيارت آن حضرت به اميد وصول به آن اجر و ثوابها كه در اخبار متواتره بيان شده رجوع الي الله تعالي بوده و برگشت به طرف خداست به وساطت آن حضرت و از مصاديق توبه بوده و ندامت از معاصي است و اگر كسي با گريه بر سيدالشهداء عليه السلام و اشتغال بر عزاءداري و گريه و زاري بر آن حضرت و يا با اشتغال به زيارت آن حضرت مرتكب معصيت شده و از گناهان كبيره پرهيز ننمايد مانند آنست كه در حال توبه و اظهار برگشت بر خدا و ندامت از نافرمانيها باز در همان حال مرتكب معصيت بشود كه زهي زيانكاري و خسران ابديست و تمسخر و استهزاء (العياذ بالله تعالي) بر خداست كه انسان از طرفي به توبه و اظهار ندامت از معاصي مشغول شود و از طرف ديگر در همان حال به ارتكاب معصيت اشتغال ورزد.

پس اگر اشخاصي باشند كه با گريه و عزاءداري بر سيدالشهداء عليه السلام و يا با اشتغال به زيارت آن حضرت از ارتكاب به معصيت و گناهان


كبيره باكي نداشته باشند مثلا نماز را ترك كنند و يا ضايع نمايند يا به سائر معاصي مرتكب بشوند در حقيقت در حال توبه مرتكب معصيت مي شوند و معلوم است كه معصيت در حال توبه جز استهزاء به درگاه خداوندي چيز بيشتر نيست و قطعا توبه محقق نشده و عقاب شديد بر معصيت قطعي بوده و نتيجه از آن عمل ظاهري نخواهند برد (ذلك هو الخسران المبين).

پس اشخاصي كه به عزاءداري سيدالشهداء عليه السلام اشتغال مي ورزند و گريه و زاري بر آن حضرت مي كنند و به زيارت مرقد مطهرش اهتمام مي كنند بايد از معاصي و ارتكاب به گناهان كاملا پرهيز داشته و پيرامون معاصي كبيره و فسق و فجور نگردند تا اميد واصل شدن به رحمت الهي را داشته و مورد عفو قرار گرفته و مشمول رحمت واسعه ي خداوندي باشند.

پس در نقل ثواب و أجر با فهمانيدن به مردم آنچه را كه مشروحا بيان شد اغراء به معصيت در كار نبوده و هرگز جرأت و جسارتي در بين نخواهد بود.

و در اينجا عين سئوال و جوابي را كه در «جنة المأوي» درج شده بياورم و آنچه در تعليقات بر آن نگارش داده ام عينا نقل شود تا مطلب كاملا روشن گردد.