از مطالبي كه تذكر آن را در اينجا لازم مي دانم آنست كه به ذهن بعض اشخاص چنين مي رسد كه بيان كردن در منابر و مجالس ديني و سوگواري حضرت سيدالشهداء عليه آلاف التحية و الثناء أجر و ثواب گريه بر آن حضرت و زيارت قبر مطهر آن سيد مظلومان سلام الله عليه در حق مردم اغراء آنها به معصيت شده و مردم را باعث جري كردن به گناهان و نافرمانيها مي شود كه مغرور شده به هر گناهي اقدام و هر معصيتي را مرتكب شوند. به تصور اين كه عزاءداري به سيدالشهداء (ع) و گريه و زاري و نوحه و ندبه و سينه زني بر آن حضرت و زيارتش موجب آمرزش گناهان شده و باعث غفران تمامي معاصي مي شود و اين نيست جز اين كه اغراء كردن مردم به معصيت و سبب جرأت و جسارت آنها به نافرماني و ارتكاب معاصي است كه به هر گناه كبيره ي مرتكب شوند به خيال اين كه گريه بر آن حضرت تمامي آنها را جبران مي كند و موجب آمرزش مي گردد.

اين اشكال و شبهه ايست كه به ذهن اشخاص ساده و سطحي مي آيد و يا از روي غرض و معاندت با دستگاه عزاءداري سيدالشهداء (ع)


به زبان دشمنان جاري مي گردد و اشخاص غرض ران بخورد ساده لوحان مي دهند و بعضيها در مقام بيان اين اشكال استشهاد به سئوال و جوابي مي نمايند كه از شيخ أعظم استاد ما مجتهد اكبر كاشف الغطاء (قدس سره) صادر شده و آن را در تأليف و ترتيب كتاب «جنة المأوي» نقل كرده ام و لذا در اينجا اجمالا به جواب اشكال مذكور مبادرت نموده و سپس سئوال و جواب شيخ استاد اعظم (ره) را نقل كرده و آنچه در تعليقات بر «جنة المأوي» بر آن سئوال و جواب نگارش داده ام از تعاليقي كه هنوز به چاپ نرسيده و در نظر است ان شاءالله تعالي در طبع دوم آن كتاب نفيس به طبع برسد [1] تماما نقل و اشكال مذكور را كه در آن تعليق خود به فراخور حال حل نموده ام پرداخته شود بعونه تعالي.