و در لفظ «صلات» تحقيق آنست كه آن از خداوند نيز مجاز در رحمت نيست بلكه استعمال به نحو حقيقت است زيرا صلات در اصل لغت حقيقت در يك معني بيشتر نيست و آن عبارت از معني «عطف» است و عطف نسبت از خداوند تعالي رحمتي است كه لايق ذات احديت اوست و عطف نسبت به ملائكة استغفار و نسبت به بشر دعاء بعضي از آنها به بعض ديگر است.

پس نه اشتراكي در بين است و نه مجاز و استعاره در كار است و عطف از خداوند رحمت مي شود و از مخلوق استكانت و تذلل و طلب


رحمت و استغفار است و از بنده بر بنده ي ديگر طلب رحمت از خداست بر او [1] .


پس حاصل كلام آنست: كه لفظ «صلات» خواه از خداي متعال و خواه از ديگري حقيقت واحده است و اختلاف از جهت خصوصيت ربط است و كاشف از آن خصوصيت عبارت از اختلاف حروف است.

و به همين اندازه در اينجا اكتفاء مي شود و مطلب به نحو تفصيل در محل خود از كتاب صلات در فقه است.