چنانچه مرجع اصول لفظيه از اصالت حقيقت، و اصالت عدم اشتراك، و اصالت عموم، و اصالت اطلاق، و اصالت عدم نقل، و اصالت عدم اضمار، تمامي اينها وقتي كه امر دائر شد ميان معني حقيقي و ميان معني مجازي يا اشتراك لفظي يا تخصيص يا تقييد رجوع به آن اصول مي شود برگشت همه ي آنها بر اصل واحد است كه عبارت از (اصالت ظهور) مي باشد و آن اصل معتبر در نزد عرف و عقلاء است كه از باب عمل به ظاهر كلام بر آن اعتماد مي كنند و در باب حجيت ظواهر از جهت ظنون خاصه اثبات حجيت آن شده است.