خارق العاده ي كه از حضرت امام سجاد سلام الله عليه نقل كرده كه حين وداع اسراء اهل بيت (ع) انگشتهاي مبارك را به قبر مطهر سيدالشهداء (ع) گذاشت و از آن خون خالص تازه ي نرمي منفجر شد گرچه متأسفانه مدرك و مصدر نقل آن را ذكر نكرده است ولي جاي استبعاد نيست زيرا ما شيعه ي اماميه ي اثناعشرية را اعتقاد آنست كه امام (ع) به تمامي اوصاف و كمالات- پيغمبر داراست يعني امام نظير- پيغمبر است در تمامي اوصاف غير از نبوت چنانچه در محل خود اين مطلب واضح و روشن و مبرهن شده است.

خاتم الانبياء صلي الله عليه و آله و سلم انگشتان مبارك خود را در موارد متعدده به مقدار آب مختصري مي گذاشت و آب از وسط انگشتان مباركش مي جوشيد و جماعت انبوهي از آن سيراب مي شدند و براي توشه ي راه نيز تهيه كرده و با خود مي بردند و اين معجزه ي باهره از خاتم أنبياء (ص) از متواترات است و مسلمين بر آن قطع و يقين دارند پس چه استبعاد دارد از امام سجاد عليه السلام آن خارق العاده ي باهره نيز به ظهور پيوندد چون امام (ع) مانند نفس پيغمبر (ص) است.

اذعان به معجزات بستگي به اذعان و اعتقاد به خدا و صانع


واجب الوجود دارد نزد خداپرستان و خداشناسان صدور معجزات و خارق العادات جاي هيچگونه شك و شبهه در امكانش نيست و وقوعش نيز محقق است يكي از فلاسفه ي غرب گويد: ايمان به معجزات از ايمان به خدا منفك نمي شود [1] .

كساني كه با علوم طبيعي و تجربي مي واهند مشكل معجزات و خارق العاده هاي صادره از انبياء و اولياء را كه تواترا ثابت است حل نمايند سخت در اشتباهند با علوم تجربي حقيقت معجزات حل شدني نيست و تأويلات خنك با اوهام و تخيلات عادي بشري فائده نداشته و واقعيات را روشن و آشكارا نمي كند- و تفصيل بحث موكول به موردش مي باشد.