از محدثين احاديث زيادي را تقطيع كرده و به ابواب مختلفه ي كتب حديث توزيع نموده اند كه از حد و حصر خارج است آيا اغراء به جهل كرده اند؟ و مقدار زيادي از احاديث را نقل به معني نموده اند آيا به اشتباه رفته اند؟ خصوصا احاديثي كه راجع به احكام شرعيه نيست و


اخباري كه در موضوع ادعيه و زيارت و اذكار نيست چون در اين دو قسمت اخير خود الفاظي كه از معصوم عليه السلام شنيده شده دخيل بوده و لذا در آنها از نقل به معني خودداري شده و در نقل جريان آمدن جابر و غسل كردن وي كه از قبيل قصه و نقل تاريخ است نقل به معني رخ داده ولي در نقل زيارت قطعا اين كار عملي نشده است چنانچه به اين مطالب در علم درايه كاملا تصريح كرده اند.

كتاب سليم بن قيس هلالي را كه از كتب معتبره ي مشهور است احاديث آن را كليني (ره) و صدوق (ره) و ديگر از اكابر تقطيع كرده و پخش به موارد زيادي كرده اند بدون اين كه اشاره ي به تقطيع نمايند آيا اغراء به جهل كرده اند؟ اغراء به جهل وقتي لازم مي آيد كه اگر اشاره به عمل خودشان ننمايند مفسده ي بر آن مترتب بشود حالا در عدم اشاره به تقطيع يك موضوع تاريخي چه فساد لازم مي آيد تا اگر اشاره ننمايند اغراء به جهل را در برداشته باشد.

علامه ي مجلسي (ره) در بحارالانوار مقداري از كتاب امام عليه السلام را به محمد بن ابي بكر كه در امالي شيخ رحمه الله تفصيلا نقل شده تقطيع فرموده بدون اين كه اشاره به آن نمايد آيا اغراء به جهل كرده است؟

اگر موارد تقطيع بدون اشاره و تصريح بر آن را بشماريم كلام به درازا مي كشد و براي كساين كه اطلاع بر اين مطالب دارند روشن است.


بر فرض در بعض موارد اتفاق افتاده كه اشاره و تصريح بر تقطيع روايتي به ويژه در قسمتهاي تاريخي آن نكرده اند و مسامحه را روا داشته اند آيا محدثين و بزرگان ناقلين احاديث و تواريخ (العياذبالله) حكيم علي الاطلاق هستند كه از آنها اغراء به جهل سر نزند و به خطاء نرفته باشند؟ اغراء به جهل از حكيم علي لاطلاق قبيح است نه از كساني كه از آنها خطاء صادر مي شود.