چهارم از دلائل محدث نوري (ره) كه بر نيامدن اسراء اهل بيت عليهم السلام به كربلاء در اربعين اول ذكر كرده آنست كه شيخ جليل القدر عمادالدين ابوالقاسم طبري آملي كه از تلامذه ي شيخ ابوعلي فرزند شيخ طوسي (ره) است در كتاب بشارة المصطفي كه از كتب نفيسه ي موجوده است مسندا روايت كرده از اعمش كه از بزرگان محدثين است و او از عطية بن سعد بن جناده ي عوفي كوفي جدلي كه او نيز از روات اماميه است [1] و اهل سنت


در كتب رجال خود تصريح كرده اند كه او راستگو بود و در سنه 111 وفات كرد روايت كرده كه گفت:

با جابر بيرون رفتيم به جهت زيارت حسين بن علي صلوات الله عليهما آنگاه شرح داد كيفيت ورود خود و جابر را به كربلاء و اجمال آن آنكه جابر غسل كرد و خود را شبيه محرمان نمود و به سعد خوشبو كرد و چون نابينا بود عطيه دستش را به قبر مطهر رساند پس بي هوش شد آب بر او پاشيد به حال آمد پس بسوز دل سخناني جگرسوز به آن حضرت عرض كرد آنگاه بر شهداء سلام كرد و در آخر كلامش گفت: كه ما نيز شريك بوديم در آن امري كه داخل شديد يعني مجادله و مقاتله


و نصرت ذريه ي خاتم الانبياء صلي الله عليه و آله و شهادت.

عطيه گفت: ما رنجي نكشيديم و شمشيري نزديم و سرهاي اين گروه از بدن جدا و زنان شان بيوه و فرزندان شان يتيم شدند چگونه در اجر با ايشان شريك باشيم؟ جابر در جواب حديث نبوي را كه خود شنيده بود ذكر نمود كه هر كس دوست دارد عمل قومي را با ايشان در ثواب آن عمل شريك باشد و گفت: نيت من و اصحابم بر همان نيت حسين عليه السلام و اصحاب اوست.

آنگاه فرمود: مرا ببريد به طرف خانه هاي كوفه چون قدري از مسافت راه طي شد فرمود اي عطيه آيا تو را وصيتي بكنم و گمان ندارم بعد از اين سفر ديگر تو را ملاقات كنم پس امر كرد او را به دوستي دوستان آل محمد عليهم السلام و دشمني با دشمنان ايشان.