و در بعضي از كتب علامه ي فيض كاشاني (ره) سابقا ديده ام كه نسبت اين قضيه را به مشهور در ميان شيعه داده و مدركي از تواريخ معتبره و روايات و كتب معتمده كه از مصادر بشمار است ذكر نكرده است و سيد فقيه طباطبائي يزدي (ره) در عروةالوثقي در مقام بيان اين كه براي اقبال و حضور قلب در نماز درجاتي است به اين قضيه تصريح فرموده و قبل از او علامه ي كبير متبحر نراقي (ره) در جامع السعادات فرموده: روي


انه وقع نصل في رجله عليه السلام فلم يمكن احدا من اخراجه فقالت فاطمة عليهاالسلام: اخرجوه في حال صلاته فانه لا يحس حينئذ بما يجري عليه فاخرج و هو في صلاته فلم يحس به اصلا [1] ولي اصل مدرك و مصدر اين قضيه از روايات و تواريخ تا حال به دست نيامده بود و احتمال داده مي شد كه از مشهوراتي باشد كه از افواه اخذ و داخل كتب شده است. ولي آيةالله علامه قدس سره در منهاج الكرامة فرموده: و كان اذا اريد اخراج شي ء من الحديد من جسده (ع) يترك الي ان يدخل في الصلاة فيتلقي متوجها الي الله غافلا عما سواه غير مدرك للالام التي تفعل به ص 75 -74 ط


تبريز بخط مرحوم شيخ عبدالرحيم (ره) و اين تصريح آيةالله قدس سره بهترين مصدر و مدرك است.

و بايد تأمل شود آيا چطور پيكان در پاي انسان فرو مي رود و در آن مي ماند؟ آيا آهن يا چوبي كه در نوك آن آهن است در پاي مبارك امام عليه السلام مانده بود؟ چه نحو متصور است كه پيكان با آن وضع كذائي در پاي انسان بماند و انسان بتواند آرام بگيرد و امام عليه السلام طاقت بيرون آوردن آن را نداشته باشد و متحمل اذيت و زحمت آن باشد و نتوانند آن را بيرون بياورند مگر در حال نماز؟

لابد بايد گفت: كه ريزه هاي شكسته ي كوچك پيكان در پاي مبارك امام عليه السلام مانده است چنانچه (كلمه ي نصل) بر آن شاهد است و علاوه معلوم نيست تير را دشمن در موقع جنگ به پاي امام عليه السلام زده است و كسي نگفته كه آن را دشمن در موقع جنگ زده و ممكن است خود امام عليه السلام مي خواسته پا به زمين بگذارد و نوك تيري به پاي مباركش فرو رفته است.

و تعبير بهتر در اين مطلب عبارتي است كه از علامه قدس سره نقل شد كه فرموده: اخراج چيزي از آهن از جسد آن حضرت مي شده و ظاهر آن اينست كه خورده ي آهن در جسد مبارك امام (ع) مانده بوده نه اين كه در جنگ كسي تير به بدن اطيب زده باشد و تعبير تير در بعض عبارات از باب مسامحه ي عرفيه است.

اشخاصي كه اين داستان را نقل و مورد استناد خودشان قرار


مي دهند.

أولا: بايد با مدرك متقن صحت وقوع آن را ثابت نمايند چنانچه از فضل خداوندي مدرك قوي آن نقل شد و الا قصه اي كه در افواه مشهور گرديده آن را نتوان دليل اتخاذ نمود و از افواه اخذ كرده و در كتب و تأليفات نقل و درج كرد گرچه از غايت اشتهار در افواه به بعض كتابها وارد شده باشد [2] .


و ثانيا كسي نمي تواند ثابت نمايد خورده ي آهني كه به پاي امام (ع) فرو رفته آن را دشمن در جنگ زده است تا نقضي بر ادعاء شيخ اعظم (ره) بتواند وارد نمايد.

تعجب است محدث نوري (ره) صريح كلام شيخ مفيد (ره) را درباره ي زخم برنداشتن بدن اطهر اميرالمؤمنين سلام الله عليه در مدت عمر مباركش غير از ضربت ابن ملجم مرادي لعنه الله مي خواهد باور ننمايد و چون باور كردنش به وي مشكل گرديده رد كند ولي در قضيه ي مراجعت خاندان رسالت از شام به ظاهر كلام شيخ مفيد (ره) تمسك جسته و مي خواهد قضيه ي اربعين اول را انكار نمايد اگر ظاهر كلام شيخ مفيد (ره) مدرك و حجت و دليل است و عدم نقل او قضيه اي را دليل بر نفي است پس صريح و نص كلام آن بزرگوار در مقام دليل بودن واضح و اولي خواهد بود.