صغير اصفهاني، پسر شير خدا
اي اميري كه علمدار شه كرب و بلايي
اسد بيشه ي صولت، پسر شير خدايي
به نسب پور دلير علي آن شاه عدو كش
به لقب ماه بني هاشم و شمع شهدايي
يك جهان صولت و پنهان شده در بيشه ي تمكين
يك فلك قدرت و تسليم به تقدير و قضايي
من چه خوانم به مديح تو كه خود اصل مديحي
من چه گويم به ثناي تو كه خود عين ثنايي
بي حسين آب ننوشيدي و بيرون شدي از شط
تويم فضل و محيط ادب و بحر حيايي
دستت افتاد ز تن مشك به دندان بگرفتي
تا مگر دست دهد باز سوي خيمه گه آيي
گره كار تو نگشود چو از دست، همانا
خواستي تا كه مگر عقده ز دندان بگشايي
هيچ سقا نشنيدم كه لب تشنه دهد جان
جز تو اي شاه كه سقاي يتيمان ز وفايي